Sommige van mijn blogs vragen simpelweg meer aandacht dan ik aanvankelijk had verwacht. Er zijn bepaalde locaties die, ondanks dat ze verlaten en onbewoond zijn, zo’n rijke geschiedenis hebben… en de avonturen die ik daar beleef, zijn simpelweg te uitgebreid om in slechts één pagina te beschrijven. Daarom moest ik deze keer mijn blog opsplitsen en een handige inhoudsopgave toevoegen, zodat jij als lezer kunt bepalen waar je meer over wilt lezen. Tijdens mijn avontuur hier in Grense Jakobselv moest ik ook veel informatie opzoeken, wat natuurlijk extra tijd kostte, maar ook voor duidelijkheid zorgde. Het is mijn oprechte hoop dat jij, als lezer, van deze blog kunt genieten, terwijl ik je meeneem op mijn ontdekkingstocht en je een glimp geef van de unieke wereld hier, nabij de Russische grens. Deze blog is niet alleen bedoeld om te informeren, maar ook om te inspireren.
Inhoudsopgave:
- Hoe ik Grense Jakobselv ontdekte en ervaarde
Het betoverende landschap van Grense Jakobselv vastleggen: Een fotografische reis
- Een nerdy diepe duik in Grense Jakobselv
- De vergeten geschiedenis van Europa’s rand
- De geschiedenis van de King Oscar II kapel en de oorsprong van de naam
- Belangrijke overwegingen bij een bezoek nabij de Russische grens
- De laatste cottage aan de noordoostelijke rand van Europa
- Is Grense Jakobselv toegankelijk met de camper?
- Spanning aan de grens tijdens mijn bezoek door de saga rond Frode Berg
Fluisteringen van de Barentszzee: Een glimp vanuit Grense Jakobselv
Hoe ik Grense Jakobselv ontdekte en ervaarde:
We schrijven het jaar 2019, en eindelijk arriveren we bij de plek waar ik zo naar had uitgekeken: de ‘King Oscar II Chapel’. Tot voor kort had ik nog nooit van deze kapel gehoord, maar ik stuitte er toevallig op dankzij de dochter van mijn toenmalige vriendin. Ze gaf me een prachtig boekje over Noord-Scandinavië voor Vaderdag, en ik was meteen gefascineerd toen ik er een foto van tegenkwam. Ik zocht het op en ontdekte dat het te bereiken was via de Fv8860, en op basis van mijn ervaring zijn Fv-wegen vaak interessant voor mij. Terwijl ik er naartoe reed, voelde het als een droom. De route alleen al is een combinatie van toendra en taiga, alsof Moeder Natuur niet kon beslissen.
Niet alleen passeerde ik Noorwegen’s oudste bergplateau (N69° 42′ 59.856″; O30°31 9.771″), dat bijna 3 miljard jaar oud zou zijn, maar de weg bracht me ook langs de grenspost met Noorwegen. Wat het nog spannender maakte, was dat de geasfalteerde weg plotseling overging in een gravelweg. Tijdens mijn jeugd las ik een boek van Anton Quintana genaamd “Padjelanta”. Het gaat over een jongen die genoeg heeft van het stadsleven en zijn toevlucht zoekt in de toendra. Jammer genoeg is het Nederlandse boek nooit in een andere taal uitgebracht, hoewel het vele prijzen won. Ik voelde een sterke connectie met de Zweedse jongen in het verhaal, alsof ik opnieuw in dat avontuur werd gezogen. En laten we eerlijk zijn, dat is hoe je wilt reizen als overlander: bestemmingen bereiken waar geen geasfalteerde wegen zijn.
Verder word je hier langzaam terug in de tijd getransporteerd, maar het maakt je ook bewust van de gespannen relaties tussen Noorwegen en Rusland. Borden langs de weg geven duidelijk de regels aan om de optimale relatie tussen de twee landen te behouden (niet alleen tussen deze twee landen, maar ook tussen de NAVO en Rusland), waar ik later dieper op in zal gaan.
Onderweg passeer ik een verlaten school. In mijn foto’s zie je een toilet buiten staan, bij een kleine school in de verte. Ik hoef je niet te vertellen hoe koud het kan zijn in Noord-Noorwegen, maar door de opwarming van de aarde is het hier ook een paar graden warmer. Wanneer je echter foto’s van de geschiedenis ziet, kun je je voorstellen hoe het moet zijn geweest voor de kinderen om hier naar school te gaan bij temperaturen van -20°C en dan naar die ijskoude toiletten te moeten lopen. Het moeten echt barre tijden zijn geweest! Officieel woont er niemand meer in het dorp en alle huizen zijn afgesloten met een hangslot. Wanneer je naar binnen kijkt, word je bijna verder terug in de tijd geteleporteerd. Het raakt me op een bepaalde manier
Uiteindelijk arriveer ik bij een van de grootste punten op mijn lijst, de King Oscar II Chapel. Zodra ik uit de auto stap, merk ik de harde en ijskoude wind op. Ik controleer de thermometer in mijn auto en zie dat het 2 °C is, maar de gevoelstemperatuur op mijn telefoon geeft -8 °C aan. In de verte hoor ik de golven van de Barentszzee krachtig tegen de rotsen slaan. Het lijkt bijna alsof de Barentszzee alles op haar pad wil vernietigen. Tijdens mijn eerste verkenning buiten voel ik mijn voorhoofdshuid barsten en mijn lippen scheuren. Ik grijp snel naar mijn potje vaseline, maar het is al te laat. Dit was slechts een voorbode van wat nog zou komen.
Tijdens de rit hiernaartoe passeerde ik constant langs de Pasvik-rivier (bekend als de Pasvik-rivier in Noorwegen en de Jakobselva in Rusland). Alleen Noorse burgers mogen vissen in de rivier! Als je goed kijkt, zie je militaire aanwezigheid aan beide zijden. Je kunt niet anders dan je constant bekeken voelen. Langs de weg naar deze plek rijd je op een steenworp afstand van de Russische grens. Er is echter één probleem: borden langs de weg geven duidelijk aan dat het niet eens is toegestaan om stenen naar Rusland te gooien! Dus wees gewaarschuwd! De grens ligt letterlijk in het midden van dit kleine riviertje.
King Oscar II Chapel is a parish church of the Church of Norway in the municipality of Sør-Varanger, in the Troms og Finnmark county, Norway. It is located near the village of Grense Jakobselv, about 500 meters from the border with Russia.
Na mijn eerste verkenning besloot ik helemaal door te rijden naar het noordoostelijkste punt van Europa, waar het eindigt bij de Barentszzee. Aangekomen op die plek, hoe klein het gebied ook is, ben ik volledig betoverd door de schoonheid van de natuur. Zelfs het strand is fascinerend. Je zou bijna denken dat je je op een afgelegen stukje tropisch paradijs bevindt. Echter, de temperaturen herinneren je snel eraan dat dit niet het geval is. De kou blijft me lastigvallen, ondanks dat het slechts 2°C is.(en dat ondaks ik later nog temperaturen zal trotseren van -22°C).
.… Honger begint aan me te knagen, maar ik zag een afgelegen parkeerplaats in de buurt van de kerk. Ik besluit daarheen te rijden en parkeer mijn auto, beschut tegen de wind door de King Oscar II Kapel. Zodra ik uitstap, voel ik meteen het verschil – geen wind… Wat een zegen! Ik verzamel mijn fotografie-uitrusting en begin wat foto’s te maken. Terwijl ik het moment vastleg, merk ik verschillende uitkijktorens en een opmerkelijke pilaar aan de Noorse kant op. Blijkbaar is die pilaar strategisch geplaatst om te voorkomen dat de Russen bepaalde communicatie onderscheppen. Het weerspiegelt ook het radarbeeld, waardoor verdere zichtbaarheid wordt belemmerd. Toch had ik nog steeds het gevoel dat ik constant werd bekeken. De uitkomst van mijn foto’s is niet precies wat ik wilde, maar de kou en mijn honger beginnen me echt parten te spelen, iets wat niet vaak gebeurt. Dus ik laat het maar zo en klap de achterklep van mijn voertuig omlaag om mijn avond eten te koken.
Plotseling merk ik een auto met een Russisch kenteken op die constant heen en weer rijdt. Na de vijfde keer stappen mensen uit en naderen de inham waar ik ben. Er hangt een enigszins gespannen sfeer, maar ik begroet ze vriendelijk, en de mannen besluiten weg te gaan. Ik wist dat je in de regio geen cameralenzen groter dan 200mm mag gebruiken, zoals duidelijk staat aangegeven. Ik had een 300mm-lens bij me, maar ik had hem niet gebruikt. En eerlijk gezegd, wat hebben ze te zeggen op Europees grondgebied… maar je weet nooit waartoe ze in staat zijn… Oorspronkelijk had ik gepland om daar de nacht door te brengen, maar mijn intuïtie vertelde me dat dit geen goed idee was. Terwijl ik de afwas deed na het bereiden van mijn diner, stopte een Noorse man plotseling en toonde interesse in mijn auto. Hij vond het cool en vroeg waar ik vandaan kwam. Ik vertelde hem dat ik uit België kwam en dat ik helemaal hierheen was gereden. “In deze tijd van het jaar?” vroeg hij. Hij keek verrast en vond het geweldig. Hij vertelde dat hij in Kirkenes woonde en net klaar was met vissen, en hij nodigde me uit om een warm bad bij hem thuis te nemen. Zo’n aanbod kon ik niet weigeren. Dus besloot ik de man te volgen.
De reden (was hij wel te vertrouwen)? In de tussentijd had hij tijdens ons gesprek een telefoontje van zijn vrouw ontvangen, en ze spraken puur Noors, dus ik had vertrouwen in hem.
Eenmaal bij zijn huis stelde hij me voor aan zijn vrouw en hun twee kinderen. Na een warm bad begon ik wat vragen te stellen over de vele Russische kentekenplaten die ik had gezien. Ze vertelden me dat als je ongeveer drie jaar in Kirkenes woont, je de grens zonder visum kunt oversteken, en hetzelfde geldt voor Russische inwoners aan de andere kant van de grens. Er is een gebied van ongeveer 200 kilometer aan beide zijden waar je als inwoner zonder visum kunt reizen. Dit komt omdat in het verleden voornamelijk Sami in dit gebied woonden, die met hun rendieren reisden, en dieren herkennen geen grenzen. Daarom werd een uitzondering gemaakt. Ik kan je niet vertellen of dit nog steeds geldt tijdens de spanningen in 2023.
Ik vertelde ook over mijn ontmoeting met de Russen. De man fronste zijn wenkbrauwen en begon langzaam te spreken alsof hij zijn woorden zorgvuldig afwoog. Hij vertelde dat in 2017 een gepensioneerde medewerker, Frode Berg, van de Noorse grenspost werd gearresteerd op verdenking van spionage. Sindsdien lijken de spanningen weer te zijn toegenomen, en er wordt in de media gespeculeerd dat er een kans is dat hij wordt uitgewisseld. (Hier kom ik later in deze blogpost op terug.)
Ik noemde ook dat ik wat kou had doorstaan in Finland, maar de kou en de sterke noordenwind gecombineerd met het zout in de lucht aan de Barentszzee droogden mijn gezicht uit en veroorzaakten scheurtjes in mijn huid. “Oh,” zei de vrouw, “wacht even.” Ze ging weg en kwam niet lang daarna terug met een potje. “Hier,” zei ze, “dit kun je gebruiken. Het is voor handen en gezicht. “Het probleem is,” vervolgde ze, “de producten die je gewend bent te gebruiken bevatten vaak veel vocht, en dat zorgt ervoor dat je huid scheurt.” Ik vroeg wat ze in ruil wilde, maar ze wilde niets. Al met al was het een aangename avond en ik heb veel geleerd!
Het betoverende landschap van Grense Jakobselv vastleggen: Een fotografische reis
Een nerdy diepe duik in Grense Jakobselv
De Vergeten Geschiedenis van Europa’s Rand
Grense Jakobselv, een verlaten Noorse nederzetting aan de rand van de Russische grens, heeft een weinig bekend feit: het is het noordoostelijkste punt van het vasteland van Europa.
Het gebied Sør-Varanger in Arctisch Noorwegen, dat een grens van 195 km deelt met Rusland, werd voor het eerst bewoond door de Skolten, een Samische etnische groep die algemeen wordt beschouwd als de inheemse bevolking van Fennoscandinavië: een geografisch gebied dat het Russische Kola-schiereiland, Karelië, het Scandinavische schiereiland en de noordelijke delen van Finland en Noorwegen omvat.
De Skolten reisden relatief vrij door Fennoscandinavië totdat een verdrag in 1326 tussen de Republiek Novgorod en Noorwegen de grens sloot. De afbakening tussen de twee landen werd echter niet bepaald door een logische landsgrens of een willekeurige lijn op een kaart, zoals men zou verwachten. In plaats daarvan werd het aangeduid als een territoriale entiteit, waardoor de Noren en de Novgorodianen de Samische gemeenschappen eerlijk konden belasten. In de Middeleeuwen stonden deze gezamenlijk gecontroleerde gebieden bekend als grensmarkeringen en werden ze wijdverbreid gebruikt in heel Europa om de veiligheid te handhaven en de interregionale handel te bevorderen.
Het verdrag bleef ongeveer vijfhonderd jaar van kracht totdat het Russische Rijk en Noorwegen in 1826 een officiële grenslijn trokken om kleine grensgeschillen op te lossen. In Grense Jakobselv bleven Noorse en Russische vissers echter ruzie maken over de afbakening van de grens en het eigendom van visgronden bij de monding van de Jakobselv-rivier en het bredere gebied van de Varangerfjord, de meest oostelijke fjord van Noorwegen.
Het Noorse Ministerie van Binnenlandse Zaken zocht naar een manier om de voortdurende maritieme geschillen onder controle te houden. Uiteindelijk stuurden ze luitenant-commandant Heyerdahl uit Oslo om te beoordelen of regelmatige supervisie van de visserij door de Koninklijke Noorse Marine een eenvoudige oplossing zou kunnen zijn. Tegen die tijd hadden talloze Noren en Kvenen, een Finse etnische minderheid, zich al in de regio gevestigd en het Lutheranisme meegebracht. Op het moment van Heyerdahls aankomst had de gemeenschap echter geen kapel voor aanbidding en gebruikte ze de Prestestua, een houten hut voor rondreizende geestelijken, die nog steeds gedeeltelijk in verval zou staan. Twintig mijl naar het zuidwesten, in het Russische dorp Boris Gleb, herbergde het Kremlin een orthodoxe kerk die dienst deed als actieve grensmarkering. Dus besloot luitenant-commandant Heyerdahl een vergelijkbare aanpak te volgen. Hij bouwde de King Oscar II Lutherse kapel in Grense Jakobselv, slechts 500 meter van de Russische grens. De kapel werd voltooid in 1869 en staat vandaag nog steeds als een symbool van de geschiedenis en religieuze betekenis van het gebied.
In de daaropvolgende decennia begon de bevolking van Finnmark, de regio waar Grense Jakobselv zich bevindt, te groeien. Dit was deels te danken aan de opkomende ijzerertsindustrie. In die tijd woonde een jonge fotograaf genaamd Ellisif Ranveig Wessel in de nabijgelegen stad Kirkenes met haar echtgenoot. Ellisif was getuige van de demografische en industriële veranderingen in de regio en hun impact op de traditionele Samische cultuur. Ze begon aan een ambitieus project om de overgang van het verre noorden naar de 20e eeuw te documenteren.
Met haar toegewijde werk creëerde Ellisif een van de meest erkende en uitgebreide fotocollecties van Grense Jakobselv, evenals tal van andere locaties en landschappen in Finnmark. Haar foto’s bieden een fascinerende blik in het verleden en tonen zowel de natuurlijke schoonheid van de regio als het leven van de mensen die er woonden. Na enig onderzoek stuitte ik op een Saami-blog op Flickr, en het lijkt erop dat veel van haar foto’s zijn ondergebracht in het Preus Museum. Het is echter niet zeker of ze momenteel tentoongesteld zijn en te bezichtigen zijn (het zou kunnen dat ze alleen nog op Flickr te zien zijn)
Photo by Preus museum, 2010.
FLICKRFor meer info bezoek de site van:
preusmuseum.noHoewel de grensgebieden rond Grense Jakobselv werden beïnvloed door historische gebeurtenissen zoals de Russische Revolutie van 1917, de Slag om Petsamo in 1939, de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog, lijkt er veel hetzelfde te zijn gebleven, afgezien van het gebrek aan bewoners. Slechts 13 huizen bleven staan na de bevrijding van Kirkenes op 24 september 1944. Alles wat ik tot nu toe heb beschreven, wordt eigenlijk duidelijk weergegeven door Jeremy van T1D Wanderer op zijn YouTube vlog getiteld “Tension and beauty on the Norway-Russia border at Grense Jakobselv.”
Vandaag de dag is Grense Jakobselv een spookachtige nederzetting waar bezoekers kunnen genieten van de stilte en de intrigerende geschiedenis die zich heeft ontvouwd in deze vergeten buitenpost aan de rand van Europa. Het is een plek die de eenzaamheid en betovering van het noordelijke landschap belichaamt en ons tegelijkertijd herinnert aan de complexe relaties tussen grenzen, culturen en geschiedenis.
De geschiedenis van de King Oscar II kapel en de oorsprong van de naam
Je hebt al eerder de geschiedenis ontvangen in het vorige deel, maar om samen te vatten: Het Noorse Ministerie van Binnenlandse Zaken stuurde Luitenant-Commandant Heyerdahl om de maritieme geschillen te beoordelen. Hij bouwde de King Oscar II Lutherse kapel in Grense Jakobselv, nabij de Russische grens. De kapel werd voltooid in 1869 en is een symbool van de geschiedenis en religieuze betekenis van het gebied.
In 1873 bezocht Koning Oscar II van Zweden en Noorwegen de kapel, en ter herdenking van dit bezoek schonk hij een marmeren plaquette aan de kapel met tweetalige inscripties: “Kong Oscar II hørte Guds ord her den 4de Juli 1873” (Noorse taal) en “Gonagas Oscar II gulai Ibmel sane dobe dam 4 ad Juli 1873” (Noord-Samische taal), wat betekent “Koning Oscar II hoorde hier de woorden van God op 4 juli 1873.” Tegelijkertijd uitte hij zijn wens om de kapel naar zichzelf te vernoemen, en zo maakten de leden van de gemeente een naambord voor hem dat nog steeds boven de deur hangt.
Dit evenement illustreert de historische betekenis van het bezoek van Koning Oscar II aan de kapel en zijn wens om zijn naam ermee te associëren. Het benadrukt ook de verbinding tussen de koning en de religieuze gemeenschap die de kapel gebruikte. Het gebaar van de marmeren plaquette en het naambord getuigen van de koninklijke erkenning van de kapel en haar rol als plaats van religieuze diensten en spirituele betekenis. Voorheen werd de kapel “Grense Jakobselv Kapel” genoemd, naar de rivier waaraan deze ligt, de Jakobselva.
De openingstijden van de kerk variëren jaarlijks, maar informatie kan altijd worden verkregen via het volgende adres: [email protected]
Belangrijke overwegingen bij een bezoek nabij de Russische grens:
Bij het naderen van de Russische grens wordt u vaak gewaarschuwd met borden die duidelijke richtlijnen tonen die moeten worden gevolgd.
Het is verboden om:
- De grens over te steken over land, water of door de lucht
- Contact te maken over de grens
- Aanstootgevende handelingen te verrichten naar/over de grens
- Grensmarkeringen te verwijderen, te beschadigen of te vernietigen
- Russische militaire personeelsleden en uitrusting op een agressieve of provocerende manier te fotograferen
Het is ook verboden om telelenzen van meer dan 200 mm en/of statieven te gebruiken.
Daarnaast wordt geadviseerd dat het gebied wordt bewaakt door surveillancescamera’s in overeenstemming met de Wet op de bescherming van persoonsgegevens §40 en de Defensie Persoonsgegevens Verordening §8-4b.
Het laatste huisje aan de noordoostelijke rand van Europa
Als je daar staat, heb je de Varangerfjord en de Barentszzee voor je. Dit zeegebied staat bekend om zijn zware stormen. Op heldere dagen kun je helemaal over de fjord heen kijken naar het oostelijkste punt van Noorwegen, Kibergodden. Naar het oosten kun je Fiskerhalvøya in Rusland zien. Hier begon de moderne Noorse walvisvangst tussen 1860 en 1910. In Zuidoost-Varanger waren er in totaal vijf walvisstations.
De onderliggende gesteenten hier kunnen wel drie miljard jaar oud zijn. De gneis hier, bekend als Barents blauw, wordt gebruikt als bouwmateriaal. De zandduinen bij de fjord zijn typisch voor riviermondingen in Finnmark. Oosterse planten zoals Siberische bieslook groeien hier, terwijl ze in Zuid-Noorwegen alleen hoog in de bergen groeien. Hier vind je ze zelfs direct op het strand.
Dit laatste huis in Grense Jakobselv is een bootvereniging gelegen in een grensgebied binnen zwemafstand van Rusland. De club is gehuisvest in een klein rood huis dat bekend staat als het clubhuis van de Kobbholmen-Grense Jakobselv bootvereniging. De boten in deze vereniging mogen niet langer zijn dan 17 voet, en het wordt duidelijk waarom als je meer te weten komt over de locatie.
De bootvereniging is gelegen in een zeer blootgesteld gebied waar witte zandstranden de Barentszzee ontmoeten en Noorwegen Rusland ontmoet. Het seizoen voor de veertig leden van de vereniging begint wanneer de weg over de berg genoeg is gesmolten om met auto’s met boten op aanhangers te kunnen rijden. Het seizoen loopt meestal van mei tot oktober. Gedurende de rest van het jaar is de enige manier om het kleine rode clubhuis, gemarkeerd als “Kobbholmen Bootvereniging”, te bereiken per sneeuwscooter of rupsvoertuig. Bovendien, vanwege de locatie en getijden die tot vier tot vijf meter kunnen reiken, moeten de leden de 15 boten elke keer helemaal naar de kust dragen wanneer ze uitvaren. Een poging om een 15-voet Ranaplast-boot aangemeerd te houden eindigde op het land vanwege gronddeining, waarbij de golven zo groot en krachtig werden dat het onmogelijk was om de boot geankerd te houden. Om praktische redenen is er een maximale lengte van 16-17 voet, zodat de leden de boten zelf kunnen hanteren en vervoeren. Ze moeten ook altijd rekening houden met het getijdenschema, aangezien er slechts twee periodes van vier uur per dag zijn waarin ze de zee op kunnen en terug kunnen keren.
Ondanks de uitdagende omstandigheden is er tijdens de zomer een levendig strandleven in Grense Jakobselv. De lokale bewoners zijn vertrokken vanwege de ontoegankelijkheid tijdens de winter, maar in de zomer wordt het een plek voor barbecues, zwemmen en familieviswedstrijden. De oude hotdogkiosk op het strand is echter permanent gesloten.
Oorspronkelijk werd het gebruik van boten in het grensgebied van Sør-Varanger gedreven door de noodzaak om vis, bessen, meeuweneieren en andere eetbare items te verkrijgen om de eettafel te versieren. Veel van de huisjes in het gebied waren ook alleen per boot bereikbaar. Destijds werd het concept van een “plezierboot” geassocieerd met stadsbewoners en de haven in Kirkenes. Echter, toen de oude pier in 1992 door een storm werd verwoest, moest er iets gedaan worden.
Ze realiseerden zich dat het beter was om samen te werken dan individueel, dus richtten ze de Kobbholmen Bootvereniging op. De vereniging is vernoemd naar de nabijgelegen Kobbholmfjorden. Aangezien alles in het Grense Jakobselv-gebied op die manier wordt genoemd, kozen ze voor iets anders. Verschillende leden van de vereniging hebben huisjes in Kobbholmfjorden, en ondanks dat dit dichter bij de stad is, zouden ze niet willen ruilen met de bootvereniging daar. Tegenwoordig nemen mannen ook hun families mee op trips. De vrouwen zijn sterk en respecteren het weer. Vijfentwintig graden op het land kan tien graden op zee betekenen, dus ze moeten goed uitgerust zijn. Bovendien riskeren ze hun bemanning te verliezen als ze de boten in slecht weer pushen.
De boten van de vereniging worden bewaakt door de grenswachten, aangezien Grense Jakobselv zelf meer op een stroom dan op een rivier lijkt, en er is slechts vier tot vijf meter afstand van de weg naar Rusland. De vereniging is zeer tevreden met deze regeling, niet alleen om diefstal en vandalisme te voorkomen, maar ook om de veiligheid van de boten te waarborgen en de veiligheid van haar leden te garanderen. Als iemand de zee op gaat en problemen krijgt met de motor of besturing, riskeren ze ongezien af te drijven. De geschiedenis van het gebied onthult dat er vroeger een veerboot met een vaste route en een lange pier was, maar deze zijn in de loop van de tijd en stormen verloren gegaan. De bootvereniging is afhankelijk van haar leden om het gebied te onderhouden en te verbeteren, en ze voeren twee keer per jaar schoonmaakacties uit. Je kunt foto’s van deze activiteiten zien op hun Facebook-groep: https://www.facebook.com/groups/726437940874371/ . zoals het opruimen van het strand en de omgeving https://www.facebook.com/photo/?fbid=1988977267793728&set=g.726437940874371
De nabijheid van Rusland brengt ook interessante ontdekkingen met zich mee, aangezien Russische voorwerpen soms aanspoelen samen met overblijfselen uit de Duitse tijd.
In het gebied zijn de belangrijkste vissoorten koolvis, kabeljauw en schelvis, hoewel de kabeljauwpopulatie de laatste jaren is afgenomen. Zeewolf en heilbot zijn ook minder gebruikelijk geworden vanwege de invasie van Russische krabben, die in netten verstrikt raken en schade veroorzaken. De bootvereniging waardeert de mogelijkheid om krabben te vangen en deelt een eenvoudige methode hiervoor: een touw in het water binden zodat de krabben erin verstrikt raken en het dan omhoog trekken. De “båtgutta” (bootjongens), zoals ze zichzelf noemen, zijn trots op hun lidmaatschap van de meest blootgestelde en veerkrachtige bootvereniging van Noorwegen. Ze zijn vastbesloten om de uitdagingen van hun unieke locatie aan te gaan en blijven genieten van de schoonheid van Grense Jakobselv. Hun voortdurende reis omvat het verkennen van de prachtige natuurlijke omgeving, het behouden van hun tradities en het versterken van de banden binnen de vereniging en met de lokale gemeenschap.
De Grense Jakobselv bootvereniging is niet alleen een plek voor avontuurlijke boottochten en vissen, maar ook een hechte gemeenschap waar vriendschappen worden gesmeed en herinneringen worden gemaakt. Ze vieren de zomer met verschillende activiteiten op het strand, waar families samenkomen voor barbecues, zwemmen en vissen. Ondanks de sluiting van de oude hotdogkiosk blijft de vereniging een levendig centrum van sociale interactie en gemeenschapsgeest.
Met een rijke geschiedenis en een unieke locatie op de grens tussen Noorwegen en Rusland, blijft de Grense Jakobselv bootvereniging haar leden en bezoekers betoveren met de kracht van de natuur en de veerkracht van de menselijke geest. Het verkennen van deze bijzondere vereniging en haar omgeving biedt diepgaande inzichten in de unieke ervaringen, uitdagingen en verbondenheid van de betrokken mensen.
Is GRENSE JAKOBSELV toegankelijk met de camper?
Maak je klaar voor een avontuur! Ondanks dat het een onverharde weg is, kun je het noordoostelijkste punt van Europa bereiken, zelfs met een camper. Wees je er echter van bewust dat de wegen daar behoorlijk ruw zijn en vol met kuilen zitten. Van mei tot oktober is het geen probleem om er te komen (mits de sneeuw gesmolten is). Maar tijdens de strenge wintermaanden kan het dorp alleen worden bereikt per sneeuwscooter of rupsvoertuig. In het verleden werden er expedities georganiseerd van Kirkenes naar deze locatie via sneeuwscooter
Voor meer informatie, bezoek:
Visit Kirkenes Region
Spanning aan de grens tijdens mijn bezoek vanwege de saga rond Frode Berg
Wat is er aan de hand met de spanning aan de grens? Waarom was de spanning zo hoog in oktober 2019?
Na het horen van het verhaal tijdens het bezoek van deze vriendelijke Noorse man, moest ik er thuis meer over te weten komen. Bij thuiskomst in november 2019 ontdekte ik dat deze man dankzij een spionnenruil naar huis was teruggekeerd. Laten we in het verhaal duiken. Het geeft ook een beetje een idee en weerspiegelt de spanning aan de grens.
Noorwegen leeft in spanning sinds de arrestatie van Frode Berg, een voormalige grenswacht, op beschuldiging van spionage in Moskou. Dit schokkende voorval heeft het land opgeschrikt en markeert de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat een Noorse burger is veroordeeld voor spionage.
Frode Berg, een gepensioneerde grenswacht uit Kirkenes, werd in 2017 gearresteerd en beschuldigd van het uitvoeren van spionageactiviteiten voor de Noorse inlichtingendienst. Hij werd ervan beschuldigd geheime marinedocumenten te hebben ontvangen van een voormalige Russische politieagent. Berg ontkende de spionagebeschuldigingen, maar gaf toe als koerier voor de Noorse inlichtingendienst te hebben gewerkt (of dit nu onder druk was om betere omstandigheden te verkrijgen).
Berg’s arrestatie veroorzaakte een nationale schok en zette Noorwegen in hoogspanning. Het was een ongekende situatie die de betrekkingen tussen Noorwegen en Rusland onder druk zette en de diplomatieke spanningen verhoogde. Het diende als een herinnering aan de gevaarlijke geopolitieke spelletjes die in het hoge noorden worden gespeeld, waar Noorwegen een grens deelt met Rusland.
Terwijl de zaak van Frode Berg voortduurde, vond in 2019 een ander opmerkelijk incident plaats in Noord-Noorwegen. Een witte dolfijn met een Russisch merk harnas en camera verscheen in het water. Dit prikkelde de verbeelding van mensen in het nabijgelegen Kirkenes, die grapten dat ze eindelijk een spion hadden om te ruilen. Het bizarre incident voedde speculaties en voegde een extra laag mysterie toe aan de regio. Uiteindelijk werd Berg in april 2019 veroordeeld tot 14 jaar gevangenisstraf.
Na langdurige inspanningen en diplomatieke onderhandelingen vond uiteindelijk een spionnenruil plaats tussen Rusland, Noorwegen en Litouwen. De ruil werd mogelijk gemaakt door de bereidheid van Litouwen om zijn wetgeving aan te passen. Het Litouwse parlement wijzigde het strafwetboek om de president de macht te geven om gratie te verlenen aan Russische spionnen, wat een cruciale stap was in het voltooien van de ruil.
De spionnenruil vond plaats bij een grenscontrolepost in Litouwen, waar de gevangenen werden overgedragen aan hun respectieve landen. Frode Berg werd naar de Noorse ambassade in Vilnius gebracht en zou spoedig worden herenigd met zijn familie in Noorwegen. De ruil werd geprezen als een diplomatieke prestatie en een teken van samenwerking tussen de betrokken landen.
De vrijlating van Frode Berg en de andere gevangenen markeerde een keerpunt in hun leven en bracht verlichting voor hun dierbaren. Het vertegenwoordigde ook een moment van hoop op mogelijke verbeteringen in de betrekkingen tussen Noorwegen, Rusland en andere betrokken landen. Het succesvolle voltooien van de spionnenruil gaf aanleiding tot optimisme dat diplomatieke kanalen open zouden blijven voor toekomstige samenwerking en conflictoplossing.
De gebeurtenissen rond Frode Berg en de opmerkelijke spionnenruil dienden als een wake-up call voor Noorwegen en de internationale gemeenschap over de toenemende complexiteit en risico’s in het geopolitieke landschap van het noorden. Het land zal ongetwijfeld blijven werken aan het versterken van zijn veiligheidsmaatregelen en het handhaven van robuuste inlichtingen- en diplomatieke capaciteiten.
Hoewel de gebeurtenissen voortleven in het collectieve geheugen van Noorwegen, dient het verhaal van Frode Berg en de spionnenruil als een herinnering aan de kwetsbaarheid van internationale betrekkingen en de voortdurende noodzaak van dialoog en samenwerking om conflicten op te lossen. Het is een testament van de moed en vastberadenheid van individuen en naties om gerechtigheid na te streven en vrede te bevorderen.
Het verhaal van Frode Berg en de spionnenruil zal ongetwijfeld zijn plaats vinden in de Noorse geschiedenisboeken en worden herinnerd als een keerpunt in de moderne geschiedenis van het land. Het benadrukt de voortdurende uitdagingen en complexiteiten waarmee naties worden geconfronteerd in een voortdurend veranderende wereld, en het belang van diplomatie, gerechtigheid en internationale samenwerking om een veilige en stabiele toekomst te waarborgen.
Met de vrijlating van Frode Berg en het afsluiten van dit hoofdstuk kan Noorwegen uitkijken naar een nieuw tijdperk van veiligheid, samenwerking en hoop, en lessen trekken uit deze historische gebeurtenissen om zijn positie te versterken en te werken aan een vreedzame toekomst voor zijn burgers en de wereldgemeenschap.
mijn bron voor de Frode Berg’s saga:
www.bbc.com