Het ontdekken van Baošići, een schilderachtig dorpje aan de Adriatische Zee, was een verfrissende ontsnapping. Deze rustige plek, met zijn adembenemende uitzichten en tijdloze charme, omhulde me in een klassieke mediterrane sfeer. De warmte van de zon en de rustgevende zeebries hielpen alle zorgen van thuis te laten verdwijnen.
Hoewel Montenegro worstelt met zijn uitdagingen, dienen plaatsen zoals Baošići als aangrijpende herinneringen aan de schoonheid en rust die nog steeds binnen zijn grenzen bestaan. Dit dorp, een ware stukje paradijs, blijft een gekoesterde herinnering van mijn reizen.
Reizend langs een weg parallel aan de E65, navigeer ik door smalle paden waar elke bocht een onverwachte ontmoeting met een tegenligger kan brengen. Pas later in de reis waardeer ik volledig de sereniteit die wordt geboden door het beperkte verkeer in het Corona-tijdperk. Deze foto, genomen in Đurići net voor een scherpe linkerbocht, vangt de eerste ware essentie van Montenegro’s ruige schoonheid. Een moment van rust en een kijkje in de ziel van dit fascinerende land. (zie foto hieronder)
(De naam Montenegro komt van het Venetiaanse “monte negro” wat “zwarte berg” betekent. Het verwijst naar de donkere bossen die de bergen van Montenegro bedekken.) zicht op Gospa od Anđela-Verige
eerste zicht op Perast,
…mijn uiteindelijke doel die dag: een wonderbaarlijke wandeling maken langs een pad dat door de jaren heen is vergeten.
Maar nu is het tijd voor mijn hike naar Fort sv Andrija
