De Pier van Blankenberge
In 1873 stelde een Londoner genaamd John Hendrey de stad Blankenberge voor om een pier te bouwen ter hoogte van Kerkstraat. De gemeenteraad weigerde, omdat de centrale locatie het badplaats zou splitsen. Ook voorstellen van 1881 (Tackels) en 1883 (James Brunlees) werden afgewezen.
Eerste constructie (1894-1914)
In 1888 ontwikkelden ingenieur E. Wyhowski (Brugge) en architect E. Hellemans (Elsene) een ontwerp voor een pier aan de oostkant. Dit keer stemde de stad Blankenberge in met het voorstel van de “Société Anonyme du Pier de Blankenberghe”. In februari 1894 begon aannemer Monnoyer met de werkzaamheden en op zondag 12 augustus 1894 wandelden de eerste bezoekers over de gietijzeren pier in art nouveau-stijl. Het achthoekige platform aan het einde droeg een elegante glazen en metalen paviljoen, maar het zou nauwelijks twintig jaar meegaan. Op 15 oktober 1914 werd het in brand gestoken door de Duitse bezetters. De vernietiging werd gepresenteerd als een verdedigingsmaatregel.
Tweede constructie (1933-2005)
Na de Eerste Wereldoorlog zocht de stad Blankenberge naar een oplossing voor het lelijke skelet van de verwoeste pier. Ze kochten het gebouw van de vorige eigenaar voor een bedrag van 435.000 frank. Dankzij de schadevergoeding van 900.000 frank konden plannen worden gemaakt voor een nieuwe pier.
In 1930 besloot de stad zelf de nieuwe pier te bouwen. Het ontwerp met art-deco-invloeden werd opgesteld door de directeur van Bruggen en Wegen Jules Soete, bijgestaan door Gentse professor G. Magnel en Gentse architect A. Bouquet. De opening vond plaats op 9 juli 1933.
De eerste vier jaar: de Luna-lion
De pier bleek een enorm succes als attractiepark. In 1938 kwam de concessie in handen van G. Mathonet en L. Van Bladel, maar de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog verkortte deze concessie drastisch. Tijdens de oorlog bleef de pier intact omdat de Duitse sergeant Karl-Heinz Keseberg de opdracht van zijn superieuren om de pier op te blazen negeerde. Sindsdien bestaat er een vriendschap tussen Keseberg en de gemeenteraad van Blankenberge. In 1994 werd hij zelfs geëerd.
Na de oorlog werd de pier omgedoopt tot Aquarama en van 1955 tot 1999 maakte het gebouw deel uit van het Meli-attractiepark (nu Plopsaland De Panne) in Adinkerke.
Tussen 1999 en 2003 werd de pier ingrijpend gerenoveerd na de ontdekking van betonrot. Tijdens de renovatie werden extra verdiepingen in het water gebouwd, wat de stabiliteit of transparantie van de structuur niet verbeterde. Na de renovatie werd de pier in 2004 als monument geklasseerd.
Tegenwoordig is de pier een recreatief complex met diverse restaurants, een auditorium en tentoonstellingsruimte. Ook is er een educatieve attractie genaamd Storms te beleven.
De Fonteintjes
De Fonteintjes zijn een lang, smal duingebied met duinmeren en natte duingraslanden. Het gebied ligt tussen Blankenberge en Zeebrugge aan de ene kant en de zee en de kustweg aan de andere kant.
De Fonteintjes ontstonden toen de zee door de duinen brak en werd tegengehouden door de Graaf Jansdijk. Door graafwerkzaamheden om de Graaf Jansdijk te versterken voor de trein, werden er diepere poelen gecreëerd. Deze poelen bevatten zoet water, slechts 100 meter van de zee. Het regenwater wordt onder de duinen opgeslagen en vormt een zoetwaterlens die het zoute zeewater verdringt. Ondanks veel plannen voor bijvoorbeeld een parkeerplaats, watersportgebied, stortplaats, enzovoort, werd het gebied gered en in 1978 werd het een van de eerste natuurreservaten van Natuurpunt.
Om deze plantendiversiteit te behouden en te bevorderen, worden de natte duingraslanden in de late zomer gemaaid door professionals en tientallen vrijwilligers. Dit houdt de bodem arm en krijgen de zaailingen voldoende licht om een nieuwe bloei te bevorderen. In de winter, als er genoeg dik ijs is, wordt een deel van het riet gemaaid om het sterker te maken.
bron wikpedia :https://nl.wikipedia.org/wiki/Pier_van_Blankenberge
bron Natuurpunt: https://www.natuurpunt.be/natuurgebied/fonteintjes